Çfarë është kënaqësia? Pse është dhënë?
Ata thonë: Njeriu vjen në botë vetëm një herë. Fundi nuk ka fillim. Merrni kënaqësi dhe kaloni jetën tuaj duke jetuar me shpejtësi të vetëtimës me kënaqësi dhe vetëm kënaqësi. Mos mendoni për koncepte të tilla si besimi, ahireti, adhurimi, hallalli (i lejueshëm), haram (i ndaluar) dhe vdekja të cilat ju kujtojnë përgjegjësitë tuaja dhe kufizojnë kënaqësitë tuaja. Ju duhet të jeni aq i lirë dhe i pakufizuar sa një flutur. “Pini verë dhe dashuroni të bukurën nëse keni inteligjencë dhe vetëdije . Mos u shqetësoni nëse bota ekziston apo jo.”
Kjo është një filozofi e jetës dhe quhet Hedonizem. Mund të përkufizohet si “kërkimi i kenaqësise”. Origjina e saj daton që nga grekët. Filozofi i tij i parë është Epikuri. Megjithëse Epikuri thuhet se është i pari, kjo nuk ka ndonjë kuptim për mua. Sipas bindjes time, shejtani është i pari dhe shpirti është i dyti. Epikuri mund të jetë vetëm i treti! Më vonë ne shohim një mendim të ngjashëm me ato te Omar Khayya.
Filozofia është shprehur si një sllogan nga thënia e Nedimit “Le të qeshim, të argëtohemi dhe të shijojmë botën në mënyrë të plotë”. Komunitetet materialiste të ditëve të sotme kanë qenë viktima të kapjës së kënaqësisë. Kjo sëmundje synon vendin tonë nga puna e disa qendrave të liga. Truri i të miturve lahet nga të ashtuquajturat arte. Mjafton që ju t’i kushtoni vëmendje fjalëve të këngëve.
Së pari, do të doja të diskutoja fytyrën e brendshme të hedonizmit. Një sistem duhet t’i drejtohet të gjithë ose shumicës së një komuniteti në mënyrë që të pranohet. Sidoqoftë, hedonizmi përfshin një pakicë të pjesshme, por përjashton shumicën. Kjo sepse fëmijët, të sëmurët, të varfërit, të moshuarit dhe njerëzit e goditur nga fatkeqësitë përbëjnë shumicën e komunitetit. Marrja e kënaqësisë siç dëshirojnë, plotësimi i çdo lloji të dëshirave të tyre, shijimi i çdo lloj kënaqësie janë të veçanta vetëm për një grup të caktuar. Dikush duhet të jetë i ri, i shëndetshëm dhe në të njëjtën kohë i pasur në mënyrë që ai të jetë në ndjekje të gëzimit. A nuk është marrëzi të thuash “Hani, pini, merrni kënaqësi dhe vetëm kënaqësi” një të varfëri që nuk mund të gjejë ushqim të mjaftueshëm, një personi të sëmurë që vuan nga dhimbja dhe një të moshuari që pret vdekjen në derën e varrit? Një person i varfër mund të gjejë ngushëllim vetëm duke konsideruar dhe duke pritur që në ahiret të arrijë kënaqësitë që nuk mund t’i shijojë në këtë botë. Të sëmurët mund të gjejë qetësi duke iu lutur Krijuesit të tyre dhe duke kuptuar pafuqinë e tyre.
Të moshuarit, të cilët janë përkulur dyfish nga mosha dhe janë të detyruar të tërhiqen nga kënaqësitë kalimtare, mund të heqin qafe hidhërimet e pashprehura duke konsideruar se vdekja nuk është mos ekzistencë, por një mjet për të shkuar në një botë të përjetshme.
Siç tha Sadi, një nga figurat më të rëndësishme të Filozofisë Lindore; “Njerëzit janë anëtarët e një trupi.” Jeta vazhdon me ndihmën e ndërsjellë dhe solidaritetin e organeve. Jeta shoqërore varet nga bashkëpunimi i anëtarëve dhe kujdesi për njëri-tjetrin në mënyrë të favorshme.
Çdo person që ka inteligjencë, zemër dhe ndërgjegje ndiejë dhembshuri për njerëzit e tjerë dhe duhet ta bëjë këtë. Njerëzit të cilët mund të jenë indiferentë ndaj telasheve, hidhërimeve dhe mundimeve të njerëzve përreth tyre janë ata që kanë humbur tiparet e tyre njerëzore.
A konsiderohen si qenie njerëzore ata që konsiderojnë kënaqësinë e tyre dhe jetojnë për kënaqësi, pavarësisht se qajnë jetimë, vajtojnë pacientë dhe dridhen të moshuar?
Edhe Hedonistëve nuk u pëlqen të punojnë. Ata nuk duan të shpenzojnë asnjë përpjekje për të fituar para. Puna kërkon që të bëhen sakrifica nga koha dhe kënaqësia. Atëherë, si do të marrin ata para që do të shpenzohen për kënaqësi? Sigurisht, nga njerëz të pastër dhe të pafajshëm. Prandaj, ndërsa hedonizmi rritet në komunitet, fitimi rritet. Në njërën anë, ka nga ata që praktikojnë fitimin e paligjshëm si profesion; në anën tjetër janë ata që nuk mund të fitojnë sa duhet edhe pse punojnë. Bota është bota e miqve të lire, mizorë dhe shokëve të shtypur.
Nëse kënaqësia bëhet qëllim, themelet e familjes dobësohen sepse, familja, e cila është fara e komunitetit, mund të vazhdojë vetëm me vetëmohim. Mentaliteti, duke i konsideruar gratë si “mjete të kënaqësive të ndaluara”, nuk i konsideron nënat si “kampione të dhembshurisë”. Dhe fëmijët janë armiqtë që ulin paratë, e cila është një mjet kënaqësie, duke i ndarë ato. Kështu që ata duhet të vriten para se të lindin.
Heronjtë janë ata që i bëjnë fiset të bëhen shtete. Burrat idealë janë ata që i bëjnë kombet e robëruara të bëhen zotër. Burrat trima janë ata që zgjojnë, çojnë larg në komunitete që janë në gjumin e vdekjes dhe i bëjnë ata të vrapojnë drejt caqeve të larta. Ata që tërhiqen nga dëshirat e tyre personale nuk mund të jenë heronjë. Ata që shtrihen në shtratin e shthurjes nuk mund të bëjnë sakrifica. Egoistët nuk mund të kuptojnë ata që jetojnë për një kuptim dhe vdesin për kauzat e tyre. Një komunitet i përbërë nga ata është prishur brenda.
Truri i atyre që supozojnë se qëllimi i jetës është se kënaqësia është në stomakun e tyre. Ata nuk konsiderojnë se kënaqësi të tjera përveç kënaqësive fizike mund të ekzistojnë. Ata nuk janë të njohur me kënaqësinë e dhënies së ushqimit për të varfërit, përkëdheljen e jetimëve dhe ndihmën e njerëzve të varfër. Ata janë të dhënë pas muzikës me zë të lartë, filmave komedikë që ndajnë anët e tyre për të qeshur, dhe letërsisë epshore. Jeta e tyre kalon duke ëndërruar kënaqësi të reja. Ata i kalojnë të gjitha kufijtë për kënaqësi. Meqenëse gëzimet e përsëritura fillojnë të mos japin më shije, ata ndjekin kënaqësi të reja dhe të ndryshme. Kur ata nuk mund të gjejnë ndonjë, është koha të mpinë mendjet e tyre. Miqtë e tyre të rinj janë opiumi, heroina dhe alkooli tani e tutje. Del në pah një komunitet që fle, mpin dhe kalon. Një komunitet i tillë nuk mund t’i dallojë miqtë e tyre nga armiqtë e tyre. Dera e lirisë fillon të mbyllet dhe dera e robërisë fillon të hapet. Ata që janë sëmurë nga ajo sëmundje e tmerrshme, e cila është një lebër(semundje) e shpirtit, kanë vdekur shpirtërisht. Nëse ata janë të vdekur, atëherë ata nuk mund të mbrojnë pronat e tyre. Kjo është arsyeja pse grupet e huaja materialiste dhe kotësirat e tyre të brendshëm japin kënaqësinë dhe kënaqësinë si objektiv!
Kënaqësia është një mjet. Ajo u krijua në mënyrë që jeta personale dhe brezi të vazhdonin. Nëse nuk do të kishte kënaqësi në të ushqyerit, ngrënia dhe pirja do të ishin një mundim. Ne nuk do të hamë, do të pimë dhe do të marrim ushqimin që është nevoja jonë e domosdoshme. Jeta nuk do të mbështetej. Ngjashëm me atë, nëse nuk do të kishte kënaqësi në martesë, ne nuk do të martoheshim dhe do të krijonim familje, do të shtoheshim në numër dhe do ta bënim tokën të populluar dhe të begatë. Njerëzimi do të zhdukej. Sidoqoftë, ne jemi krijuar për besim dhe adhurim. Ne duhet të jetojmë dhe mbështesim brezin tonë në mënyrë që të përmbushim ato detyra sublime. Ajo që është e gabuar është zëvendësimi i mjeteve për qëllimin. Ata që jetojnë për qejf krahasohen me ata që ushqejnë gomarët e tyre, por që vdesin nga uria.
Një arsye e krijimit të kënaqësisë dhe shijes është se: ne jemi dërguar në këtë botë për një provim. Këtu nuk është vendi i kënaqësisë dhe shpërblimit. Si çdo mbret, Allahu, i cili është pronari i botës, ka disa urdhra dhe ndalime. Kënaqësitë Haram (të ndaluara) janë gjithashtu pjesë e këtij provimi. Na kërkohet të qëndrojmë brenda sferës së asaj që është e lejueshme. Ne jemi krijuar me një vullnet të lirë. Na takon neve të jetojmë në suaza të hallallëve (gjërave të lejuara) dhe të shkojmë në Xhenet ose të pushtohemi nga kënaqësitë haram dhe të shkojmë në Xhehenem.
Në fakt, një person i cili nuk e pranon Allahun, e njeh botën tjetër dhe nuk është i vetëdijshëm për robërinë e tij nuk mund të jetë i lumtur në botë, sepse, kënaqësitë e botës janë kalimtare. Dhimbja fillon në pikën ku pushon kënaqësia. Ai rreth vazhdon deri në vdekje. Edhe duke pasur parasysh që kënaqësitë janë kalimtare është e mjaftueshme për ta bërë jetën një mjerim. Ata që kënaqen plotësisht nga jeta janë vetëm besimtarët. Ata e dinë që kënaqësitë janë kalimtare, por Allahu që dhuron mirësi është i Qëndrueshëm. Ai është i fuqishëm edhe për krijimin e vazhdimit të mirësive të pushimit. Edhe nëse Ai nuk u jep atyre në këtë botë, Ai mund t’i japë ato në ahiret, i cili është stacioni i lumturisë së përjetshme. Atëherë është e pakuptimtë të pendohesh duke marrë parasysh zgjatjen e mirësive. Nëse një njeri i varfër, i cili brengoset që një shportë me mollë në shtëpinë e tij do të përfundojë, mëson se mbreti nuk do ta lërë pa mollë dhe ai do t’i japë mollë kur mollët e tij të mbarojnë, ai ndihet i lumtur dhe merr një kënaqësi të përsosur.
Karakteristika më e rëndësishme që i dallon qeniet njerëzore nga kafshët është arsyeja. Sidoqoftë, nëse ajo aftësi e mrekullueshme nuk përdoret si duhet, të jep vuajtje. E kaluara dhe e ardhmja mund të konsiderohen me anë të arsyes. Një njeri jobesimtar mjeron kur kujton ditët e tij të mira që kanë kaluar. Dhe e ardhmja është plot rreziqe të panjohura. Për dikë që e konsideron vdekjen si fundin e gjithçkaje, e kaluara është një vend i mosekzistencës. E ardhmja është një gojë dragoi që do ta thithë atë. Meqenëse ai nuk është duke iu përkulur vullnetit të Allahut, çdo ngjarje e bën të dridhet shpirti i tij. Nëse pamja e tij konsiderohet, ai supozohet të jetë i lumtur; megjithatë, bota e tij shpirtërore është bërë si Ferri përmes ankesave ndërsa vdekja nuk është mos ekzistencë, por një fillim për një besimtar. Eshtë një mjet për të kaluar në botën tjetër të ndritshme. Dhe e ardhmja është nën komandën e Allahut, i cili ka dhembshuri të përjetshme. Bota dhe gjërat në të janë kalimtare, por Allahu është i qëndrueshëm.
Nëse njeriu do të qëndronte në këtë botë përjetësisht, atëherë ai mund t’i jepte rëndësi kënaqësisë së tij më shumë sesa ishte e nevojshme. Sidoqoftë, erërat e vdekjes po fryjnë çdo moment në botë. Ne jemi dëshmitarë të luftës së jetës me vdekjen përreth nesh. Ne shohim fytyrën e vdekjes në çdo krijesë. Lule të qeshura në degët e tyre dje janë nën këmbë sot. Pemët që ishin nuse të gjelbërta të pranverës dhe verës janë brenda qefinëve në dimër. Ajo që ka mbetur pas zogjve që fluturojnë në qiellin blu është një grusht topa pendë. Ne shohim se të miturit që qëndrojnë në këmbë si “alif”(shkonje ne alfabetin arab) janë lakuar si një “daal”(shkonje ne alfabetin arab). Sytë që shkëlqejnë nga shkëlqimi i kënaqësisë janë të mbushura me tokë. Të dashurit tanë na lënë një nga një. Të gjitha rrugët shkojnë në varr. Ne e dimë pa dyshim që fundi ynë është edhe pleqëria edhe vdekja. Pastaj, vdekja, e cila nuk qëndron pas jetës në pohimin e hehemonisë(dominimit), duhet të ketë kërkesa nga ne. Pastaj, është çështja më e rëndësishme e njeriut dhe askush nuk do të mbetet indiferent ndaj këtij fakti. Ndërsa një hedonist po dridhet para vdekjes, një mysliman është rehat, sepse vdekja nuk do të thotë të zbërthehet nën tokë, por të bashkohet me Profetin e tij të dashur dhe të tjerët e tij të dashur. Azraili, i cili tmerron të tjerët, është një kujdestar i besueshëm. Dhe ceremonia e varrimit është e njëjtë me procesionin e dasmës për ta. Meqenëse shkuarja është drejt Mëshiruesit, Mëshirëbërësit, varri ndryshon në një kopsht me trëndafila.
Ne pohojmë se qëllimi i jetës nuk është kënaqësia. Pse jemi krijuar, atëherë? Le të kërkojmë përgjigjen e kësaj pyetje, tani:
Ne shohim harmoninë më të përsosur të përshkruar si “uniteti në shumëfish” në univers. Çdo krijesë e përmbush detyrën e saj pa mangësi. Qeniet e pajetë shërbejnë për jetën. Jeta më e lartësuar iu dha njerëzve. Ne mund të themi pa asnjë dyshim se universi punon për njerëzit. Bimët janë në shërbim të kafshëve dhe kafshët janë në shërbim të qenieve njerëzore. Siç çdo krijesë ka një qëllim, atëherë edhe njeriu është krijuar për një qëllim. Të konsiderosh të kundërtën është absurde. Atëherë, çfarë lloj qëllimi mund të jetë ai? Përgjigja e kësaj pyetjeje janë fjalët e Zotit tonë. Të gjithë librat hyjnorë tërheqin vëmendjen në të njëjtën pikë dhe thonë: Detyra juaj themelore është njohja e Allahut dhe adhurimi i Tij, i cili ju ka krijuar nga mos ekzistenca dhe ju bën të jetoni me mirësi të panumërta. Nëse doni një rini të përjetshme, një lumturi të përjetshme dhe kënaqësi të pashtershme, bindjuni urdhrave të Tij dhe shmangni ndalesat e Tij. Kënaqësitë e botës janë si mirazhe iluzore. Nëse jeni të pushtuar nga tërheqja e kënaqësive kalimtare dhe harroni objektivin tuaj të vërtetë, do të jeni nga ata mbi të cilët është sjellë zemërimi. Mosbindja dhe mosbesimi janë mosmirënjohje.
Shpirti gjithashtu ka një ushqim të veçantë për të. Ajo bëhet e pjekur përmes dijes, gëlltitet përmes adhurimit dhe lartësohet përmes meditimit. Qëllimi i tij më i rëndësishëm është konsiderimi i Zotit të tij duke parë artet e mrekullueshme në krijesa, duke e falënderuar Atë duke ndjerë mirënjohje ndaj Tij për mirësitë që Ai ka dhënë. Në këtë mënyrë, ajo çlirohet nga hidhërimet që vijnë nga e kaluara dhe ankthet që vijnë nga e ardhmja. Arrin rehatinë përmes nënshtrimit ndaj Allahut dhe mbështetjes tek Allahu. Organet e tij marrin vlerë sipas punëve që kryejnë. Aftësitë e përdorura vetëm për kënaqësitë fizike humbin vlerat e tyre. Shpirti është i vetëdijshëm për atë fakt. A është e mundur për ata që japin inteligjencën e tyre dhe mjetet e tjera shpirtërore në shërbim të stomakut dhe dëshirave të tyre seksuale? A mund të vihet në dyshim lumturia kur zotërinjtë janë në shërbim të shërbëtorëve?
Rezultati i hedonizmit është pesimizmi sepse “Nuk ka kënaqësi në diçka që nuk vazhdon”. A është e mundur të jesh i lumtur për një person që e di se mirësitë e botës dhe të tij janë kalimtare? Rritja e substancave që mpinë mendjen në bashkësitë e shthurura gjithashtu demonstron këtë fakt. Për më tepër, kryerja e vetëvrasjeve ndodh më shumë në komunitetet perëndimore, të cilat kanë marrë mjaft kënaqësi fizike, dhe kjo situatë tregon se ata nuk janë të lumtur. Pse një person i lumtur do ta bënte mendjen të mpirë dhe të bënte vetëvrasje?!
Unë gjithmonë kam besuar se nëse ata që janë të dashur për kënaqësitë e tyre do të besonin patjetër në kënaqësitë e Xhenetit, ata do të merreshin me adhurim më shumë se të gjithë të tjerët, sepse origjina e çdo kënaqësie është atje. Dhe kënaqësitë e botës janë vetëm hije. Unë do të doja t’u thosha hedonistëve në vijim: “A doni të jetoni në kënaqësi dhe vetëm kënaqësi përjetësisht? Mos ndaloni, pini nga jeta e ujit e besimit dhe lëngu i adhurimit. Nesër mund të jetë vonë. Mos u var nga dita tjetër.
Shkurtimisht: “Kënaqësia e vërtetë, kënaqësia pa dhimbje, gëzimi pa pikëllim dhe lumturia e jetës mund të gjenden vetëm në besim dhe në sferën e të vërtetave të besimit”. Prandaj, ajo që duhet t’u thuhet atyre që kërkojnë kënaqësi dhe lumturi është si vijon: “Nëse dëshironi kënaqësinë dhe kënaqësinë e jetës, jepni jetë jetës tuaj përmes besimit, dhe zbukurojeni atë me detyra fetare, dhe ruajeni atë duke frenuar nga mëkatet. ”
Burimi
