A është Islami ai që na bën të mbetemi mbrapa?
“Pasi është e vërtetë që e vërteta(Hakku) triumfon gjithmonë. Pse atëherë jobesimtari e mund besimtarin, dhe fuqia(pushteti) e mposht të vërtetën? ” Koleksioni Risale-i Nur, Fjalët, 725
Ekziston një sëmundje e cila shpesh përmendej dhe e cila përsëritet sot e kësaj dite: Të supozojmë se feja është një pengesë kundër zhvillimit dhe t’ia atribuojmë mungesën tonë të zhvillimit në krahasim me botën e krishterë fesë Islame.
Para se t’i përgjigjem kësaj pyetjeje, së pari dua të përmend disa pika. Vija që formojmë midis këtyre pikave do të na sjellë në përgjigjen e parë të kësaj pyetjeje.
Pika e parë
Në kohën kur Islami sapo u shfaq, muslimanët pësuan shtypjen dhe agresionin e idhujtarëve për ca kohë dhe më pas u bënë shtet dhe në mënyrë të vazhdueshme përparuan deri para një shekull më parë. Është prova e parë e këtij fakti që, Epoka e Lumturisë (koha e Profetit) ishte një epokë e besimit, moralit, virtyteve, drejtësisë dhe paqes. Pas kësaj, Andaluzia u bë një pioniere e tillë në njohuri për Evropën, dhe Selxhukët dhe Perandoritë Osmane u ngritën në maja kaq të mëdha në njohuri dhe arte sa është e pamundur t’i fshehësh këto me pretendime të tilla.
Këtu, ne duhet të bëjmë dallimin midis termave Islam dhe Musliman. Janë muslimanët ata që zhvillohen dhe kthehen prapa. Islami është çdo gjë që është.
“Këtë ditë unë kam përsosur për ju Fenë tuaj (me të gjitha rregullat, urdhërimet dhe universalitetin e saj), kam përfunduar favorin Tim ndaj jush dhe kam qenë i kënaqur të caktoj për ju Islamin si fe.” (Kur’ani, Sureja El-Maidah, 5: 3)
Atëherë duhet kërkuar përgjigja për këtë pyetje:
Kur ishim ndjekës të mirë të Islamit? Kur ndërtuam perandori apo kur lëvizëm prapa?
Pika e dytë
Ata që ia atribuojnë mbetjen mbrapa Islamit janë të detyruar t’i lënë muslimanët mënjanë dhe të merren me Islamin; duke thënë “Kështu e kështu parimet e Kur’anit dhe filan hadithet e Profetit(a.s.) janë kundër zhvillimit.”, ata, si rezultat i pretendimit të tyre, do të përpiqen të sjellin prova.
Për shembull, ata duhet të provojnë se ndalimi i gënjeshtrës, keqbërjes dhe shtypjes, alkoolit, bixhozit, shkeljes së kurorës dhe tradhtisë bashkëshortore, manipulimit, interesit, përgojimit, racizmit dhe me pak fjalë ndalimi i të gjitha të këqijave janë kundër progresit.
Pika e Tretë
Ekziston një detyrë tjetër e ngarkuar atyre që ia atribuojnë Islamit se Krishterimi është më i zhvilluar se ne. Dhe kjo detyrë është të kërkojnë dhe gjejnë parimet e teknologjisë së sotme dhe përparimin material në Dhjatën e Re dhe të sjellim një argument duke thënë “Ne(Islami) u kthyem mbrapa sepse na mungojnë këto dhe këto”. Ata nuk mund ta bëjnë këtë. Sepse nuk ka asnjë varg të vetëm në Dhjatën e Re për jetën tregtare ose qeverisjen e shtetit.
Le të përmendim një pikë të fundit dhe të kalojmë te përgjigjja:
Ata që paraqesin këtë pretendim janë të detyruar të dëshmojnë se sistemi i arsimit që e shndërroi personin e zellshëm, të guximshëm, patriot dhe të ndershëm të kohërave të dikurshme në personin e sotëm të pabindur, epshor dhe egoist, e ka origjinën në Islam.
Le të përpiqemi tani t’i përgjigjemi pyetjes duke iu referuar veprave të autorit të Koleksionit Risale-i Nur, Bediuzzaman Said Nursi.
Në Koleksionin Risale-i Nur, në librin ‘Fjalët’, ekziston një pyetje:
Pasi bëri një pyetës i bëri këtë pyetje: “Siç është e vërtetë që e vërteta mbizotëron gjithmonë, pse atëherë jobesimtari mposht besimtarin, dhe fuqia(pushteti) e mposht të vërtetën? ”
Kjo do të thotë, “Ndërsa e vërteta është superiore dhe pasi nuk mund të mposhtet, pse atëherë jobesimtarët i mposhtin muslimanët dhe të fuqishmit i mposhtin të ligjshmit(të drejtit)? ”
Përgjigja për këtë pyetje jepet në mënyrë koncize dhe të kënaqshme me katër aspektet e saj të ndryshme:
Së pari, trajtohen mjetet dhe theksohet se në këtë botë të mençurisë mjetet dhe shkaqet përplasen me njëra-tjetrën. Qoftë mysliman apo jomusliman, kushdo që plotëson parakushtet e asaj që ai / ajo synon të arrijë, dhe përputhet plotësisht me shkaqet dhe mjetet e tij, ai / ai do të ketë sukses. Definitivisht është e qartë se si mund të arrihet një performancë e lartë nga një produkt në çfarë kushtesh, me çfarë teknikash dhe me çfarë lloj planifikimi. Kushdo që i përmbahet këtyre kushteve dhe zbatohet për këto mjete, është ai / ajo që do të ketë sukses.
Ne mund ta shpjegojmë nocionin “fuqi” të deklaruar në pyetje si vijon: “Fuqia ka të drejtën e saj dhe ekziston një mister në krijimin e tij.”
Nëse doni të keni sukses dhe nëse doni të kapërceni armiqtë tuaj ose rivalët tuaj, duhet të përpiqeni të jeni të fuqishëm. Sepse pushteti gjithashtu ka të drejtën e vet. Kushdo që e ka këtë të drejtë në dorën e tij / saj ka shumë të ngjarë të jetë fitimtar. Nëse përplasni çelikun dhe drurin kundër njëri-tjetrit, është e qartë që druri do të mundet.
Së dyti, çështja trajtohet në lidhje me botën e cilësive tek njerëzit. Të gjitha cilësitë e bukura përfshihen në emrin e fjalës “Allah” dhe ekspozohen në mënyrën më të mirë nga i Dërguari i Allahut, paqja dhe bekimi mbi të. Sidoqoftë, në praktikë, një mysliman mund të mos ketë sukses të shfaqë të gjitha këto cilësi të bukura në jetën e tij / saj për shkak të shpirtit, djallit, përbërjes shoqërore të degjeneruar dhe për shkak të shumë faktorëve të tjerë. Në mënyrë të ngjashme, një jomysliman mund të ketë disa cilësi të bukura si rezultat i edukimit që ai ka marrë dhe përbërjes shoqërore. Këto janë cilësitë muslimane që ai / ajo ka. Kur do të kryhet një vepër, nuk jane besimet brenda zemrave qe vijnë në shprehje, por shquhen këto cilësi(virtyte).
Le të japim një shembull nga tregtia: Cilësi të tilla si njohuria, ndershmëria, zellshmëria, të qenit i planifikuar dhe parimor ndikojnë drejtpërdrejt në rezultatin e tregtisë. Nëse një jomusliman i posedon këto cilësi dhe një musliman jo, është thjesht e natyrshme që ky jomusliman të jetë më i pasur se muslimani. Këtu, jobesimtari nuk e mundi besimtarin; por cilësitë muslimane i mposhtën cilësitë jomuslimane. Dhe fituesi është, në fushën e cilësive, përsëri e Vërteta.
Kjo pikë mund të përmendet në mënyrë që të hapë perspektiva për ne:
“Dhe në botë, e drejta e jetës është gjithëpërfshirëse dhe mbulon të gjitha. Kjo mëshirë gjithëpërfshirëse ka një pikë kuptimplotë dhe një mister të mençurisë; mosbesimi nuk është pengesë. ”
E drejta e jetës është gjithëpërfshirëse. Kjo do të thotë, në këtë aspekt, nuk ka asnjë ndryshim midis besimtarit dhe jobesimtarit, njeriut dhe kafshës. Kujt i jepet jeta i jepet edhe jetesa. Jetesa nuk është shpërblim i besimit dhe adhurimit, por është shpërblim i jetës. Shpërblimi i besimit dhe adhurimit është lumturia e përjetshme në vendbanimin e ahiretit.
Ne mund të vazhdojmë idetë tona nga kjo perspektivë si më poshtë:
Për pasqyrimin e secilit prej emrave të Allahut ka pasqyra të ndryshme dhe platforma të ndryshme. Shumica e tyre nuk kanë të bëjnë me besimin e personit. Për shembull, një fermer që dëshiron të marrë më shumë aksione nga pasqyrimi i emrit Ar-Razzak (Furnizuesi) do të marrë më shumë të korra kur ai / ai të përmbushë kushtet e nevojshme për këtë. Këtu, besimi i personit nuk është kriter. Përsëri, dikush që dëshiron që emri Ash-Shafii (Dhënësi i Shëndetit) të reflektojë mbi veten e tij / saj përdor ilaçin e nevojshëm. Edhe këtu, besimi i tij / saj nuk është kriter. Ai / ajo di të kërkojë pasqyrimin e këtij emri dhe si rezultat i është dhënë shëndeti. Dikush që nuk e ka ndjekur këtë mënyrë, edhe nëse ai / ajo është një besimtar i përsosur, mund të mos arrijë shëndet.
Pra, nëse një musliman dëshiron të përfitojë nga bekimet e emrave hyjnorë në jetën e kësaj bote, ai / ajo duhet të përpiqet të bëhet një pasqyrë e merituar për këto reflektime. Përndryshe ai / ai nuk mund të arrijë rezultatin që dëshiron. Sidoqoftë, i njëjti besimtar synon bekimet hyjnore në vendbanimin e ahiretit duke respektuar kushtet e adhurimit, veprat e mira dhe sinqeritetin.
Një person i cili nuk i përmbahet këtyre kushteve nuk do të ketë asnjë pjesë në Parajsë, sido që të jetë i suksesshëm në botë.
Një dimension i tretë i temës është theksuar në Koleksionin Risale-i Nur si më poshtë:
Allahu ka dy kategori rregullash. Një nga këto janë parimet e Kur’anit, të cilat rregullojnë veprat njerëzore që varen nga vullneti i lirë. Kategoria tjetër përbëhet nga rregullat që sigurojnë rendin e universit dhe të gjërave brenda tij. I pari është Sheriati (Ligji Islam); dhe e dyta është Sheriati et-Takëiin (Ligji i Krijimit). Ligjet e natyrës hyjnë në këtë grup të dytë.
Është theksuar nga Bediuzzamani se ata që binden dhe ata që rebelohen kundër dekreteve të Kuranit do të marrin shpërblimin e tyre dhe ndëshkimin e tyre përgjithësisht në Ahiret, dhe se ata që respektojnë ligjin e krijimit dhe ata që nuk e bëjnë do të marrin reciproken e tyre përgjithësisht në këtë botë. Prandaj, një besimtar që nuk i përmbahet ligjit të krijimit vuan dënimin e tij me mungesë suksesi dhe me mjerim në këtë botë. Dhe një jomusliman që ndjek këto ligje, merr shpërblimin e të vepruarit në përputhje me vullnetin Hyjnor në këtë botë, edhe nëse ai/ajo nuk e kupton.
Këto tri pika janë arsyet e suksesit dhe mungesës së suksesit. Dhe shumica e kësaj çështje mund të shpjegohet nga një ose disa nga këto pika. Mund të ndodhë gjithashtu që të mos kemi sukses edhe pse i kemi përmbushur të gjitha kushtet. Këtu, ne duhet të kërkojmë një mister të mëshirës dhe mençurisë së Përcaktimit Hyjnor. Në pjesën e katërt të përgjigjes, kjo pikë është shpjeguar; me fjalë të tjera, theksohet perspektiva e vullnetit Hyjnor dhe Përcaktimi Hyjnor.
Në pikën e katërt, në Risale-i Nur, theksohet se nganjëherë kur e pavërteta e kalon të vërtetën kjo ndihmon që e Vërteta të lulëzoj më shumë, edhe nëse përkohësisht, pra forcon dhe shkëlqen të vërtetën.
Kjo pikë ka një rëndësi të madhe në këtë drejtim:
Në një hadith (thënie të Profetit), thuhet: “Shumica e telasheve u bien profetëve, dhe pastaj shërbëtorëve të tjerë të dashur të Allahut sipas gradës së tyre”. Është një mister i Zotit dhe një mençuri Hyjnore që shumica e Profetëve u fyen nga komunitetet e tyre, u dëbuan nga toka e tyre dhe u ekspozuan ndaj mundimeve. Problemet që pësuan janë secili një ‘adhurim negativ’, me shprehjen e autorit të Koleksionit Risale-i Nur. Shpërblimi i këtij adhurimi, i cili bazohet në durim, i cili bën të domosdoshme të bësh atë që duhet të bësh në radhë të parë dhe pastaj t’i besosh Allahut rezultatin, dhe që është shumë e vështirë të durohet, është rrjedhimisht i madh. Me këto sprova, shërbëtorët e dashur të Allahut, të udhëhequr nga Profetët, të dy këta përmirësohen shpirtërisht dhe me shumë gjasë kauza e tyre e vërtetë vendoset në zemrat e njerëzve, herët apo vonë, si rezultat i durimit ndaj vuajtjeve që i janë bërë. Ndërsa ata që i shtypën dhe i bënë padrejtësi vuajnë në varret e tyre, pasuesit e tyre jetojnë dhe i bëjnë të tjerët të jetojnë të vërtetën në botë.
Ashtu si dita dhe nata kanë përfitime të ndryshme në rritjen e një bime, ashtu edhe reflektimet e Xhelal (madhështisë) dhe Xhemal (bukurisë) ndikojnë në lulëzimin e shpirtit njerëzor.
Kjo është një mençuri hyjnore. Dhe telashet dhe sprovat me të cilat ballafaqohen miqtë e së Vërtetës në rrethin e këtij misteri nuk lidhen me tre pikat e para.
EN source: https://questionsonislam.com/question/it-islam-which-causes-us-go-back
