Cili do të jetë pozicioni i Njerëzve të Librit në Ahiret? A do t’u mundësojë besimi i tyre në Allah të shkojnë në Parajsë?
Xhehenemi ka disa nivele. Tortura e një munafiku, i cili është në nivelin më të ulët ose i një ateisti, i cili nuk beson në asnjë fe, nuk do të jetë i njëjtë me atë të një myslimani mëkatar, i cili është në nivelin më të lartë. Jo myslimanët janë një nivel poshtë myslimanëve mëkatarë. Sidoqoftë, myslimanët mëkatarë do të shkojnë në Parajsë pasi të përfundojë ndëshkimi i tyre. Të tjerët nuk do të shkojnë në Parajsë. Sidoqoftë, Allahu nuk lë ndonjë shërbim të mirë apo vepër të mirë pa shpërblime. Ai mund ta japë këtë shpërblim edhe në Xhehenem ose të lehtësojë torturat atje. (Allahu e di më së miri).
Siç dihet, fetë janë të ndara në tre për sa i përket një klasifikimi: fetë qiellore, fetë e devijuara dhe fetë e gabuara.
“Feja e pranueshme tek All-llahu është Islami”. (Al-Imran, 3/19)
Sipas dekretit të qartë të vargut, fetë e gabuara që janë produkte të mendjes njerëzore dhe fetë e Judaizmit dhe Krishterimit, të cilat humbën karakteristikat e qiellorësisë për shkak të shtrembërimit të Tevratit dhe Ungjillit (Bibla), nuk janë të vlefshme në syrin e Allahut:
“E kush kërkon fe tjetër përveç fesë islame, atij kurrsesi nuk do t’i pranohet dhe ai në botën tjetër është nga të dëshpëruarit”. (Al-Imran, 3/85)
Kur feja është në pyetje, së pari besimi pastaj adhurimi më vie në rend. Prandaj, kjo do të thotë që besimi në Allahun, konceptet e engjëjve, librave dhe pejgambërëve, të kuptuarit e ahiretit dhe kaderit (fatit) nuk përputhen plotësisht me të vërtetën.
Rregulli “ekzistenca e diçkaje kërkon ekzistencën e të gjitha pjesëve të saj” është i famshëm. Ka disa kërkesa, karakteristika, kushte të domosdoshme për një gjë. Për shembull, kur përmendet shpirti, jeta është kërkesa e saj e domosdoshme, nuk mund ta ndash jetën nga shpirti.
Një rregull tjetër i rëndësishëm i besimit është si më poshtë: “Besimi nuk mund të ndahet”. Kjo është, të vërtetat e besimit janë një e tërë, nëse një person nuk beson vetëm në një nga të vërtetat, ai del nga feja. Një person që nuk beson vetëm në njërën prej tyre nuk quhet besimtar. Për shembull, një person që beson në Allahun, por nuk beson në ahiret nuk është besimtar. Nuk është e mundur të bëhet një klasifikim i dyfishtë për këtë njeri si “ai është një besimtar për sa i përket besimit të tij në Allahun”, por “ai është një jobesimtar për sa i përket besimit të tij në ahiret”. Në mënyrë të ngjashme, besimi në Allah nuk mund të ndahet. Kjo do të thotë, një person i cili thotë, “Unë besoj në ekzistencën e Allahut por nuk e pranoj që Ai është i parapërjetshëm” nuk beson në Allahun por beson në një hyjni që ai formon në mendjen e tij.
Një besimtar që beson në Allahun ka nevojë të besojë në librin e Tij, Kuranin, në mënyrë që të njohë Zotin e tij me një besim të vërtetë. Mendja njerëzore mund të njohë vetëm veten e tij dhe se ekziston një krijues që e krijoi këtë mbretëri, por ai nuk mund të dijë tiparet, bëmat, emrat, urdhrat dhe ndalimet e Krijuesit, tokën e përjetshme dhe rrugët për në Parajsë përveç nëse Allahu e informon atë për to. Atëherë, nuk është e mundur të mendosh për besimin në Allahun dhe besimin në Kuran si gjëra të ndara. Një person që beson në Kuran është të besojë në profetësinë e Hz. Muhammedit s.a.v.s dhe engjëllin e shpalljes, Xhibrilin. Ky është hapi i parë dhe më i madh i besimit te profetët dhe engjëjt. Një person i cili beson në Kuran dhe Pejgamber beson në të gjitha realitetet e informuara nga Kurani dhe të mësuara nga i Dërguari i Allahut (a.s.) dhe përmbush adhurimin.
Grupi i njerëzve që mund të arrijnë shpëtimin vetëm duke besuar në Allahun janë njerëzit që kanë jetuar në periudhën e ndërprerjes, të cilët nuk ishin të vetëdijshëm për ndonjë fe dhe pejgamber, dhe që nuk ishin të informuar për shpalljen dhe adhurimin.
Sipas këtyre dy rregullave, është e nevojshme të besojmë në të gjashtë parimet e besimit pasi ato informohen nga Kurani për një besim të shëndoshë në Allahun. Sepse, është libri i fundit dhe i përsosur që informon njerëzit dhe xhindët për Allahun është gjithashtu i vetmi libër qiellor që nuk pësoi ndonjë shtrembërim dhe ndryshim.
Siç dihet, atributet e Allahut të Madhërishëm ndahen në dy si Sifat as-Salbiyya (Atributet Negative) dhe Sifat as-Subutiyya (Atributet Pozitive).
Sifat as-Salbiyya janë atributet e “Wujud (Ekzistenca), Qidam (Para-përjetësi), Baqa (Përjetësia), Mukhalafa lil-Hawadith (Jongjashmëria me krijesat), Qiyam bi Nafsihi (Vetë ekzistenca) dhe Wahdaniyyah ( Njëshmëria, duke mos pasur partnerë). Hyjnia që ‘është një qenie e detyrueshme’, ‘është e para përjetshme dhe pas përjetshme’, ‘nuk i ngjan asnjë qenieje’,‘ është ekzistente e vetme dhe nuk ka nevojë për askënd tjetër ’dhe“ që është një ”është vetëm Allahu.
Sifat as-Subutiyya janë atributet e “Hayah (jetë), Ilm (Dituria), Irada (Vullneti), Qudrah (Fuqia), Sam ‘(Dëgjimi), Basar (Duke parë), (Fjala) dhe Takwin (Krijimi) Hyjnia që ka Atributet e “Hayah (jetë), Ilm (Dituria), Irada (Vullneti), Qudrah (Fuqia), Sam ‘(Dëgjimi), Basar (Shikimi), (Fjalim), Takwin (Krijimi)” personalisht është vetëm Allahu.
Kur themi, “La ilahe illallah (Nuk ka zot tjetër përveç Allahut)”, ne i shprehim të gjitha ato kuptime. Kur themi besim në Allah, kuptohet besimi në të gjitha ato atribute. Nëse një person nuk beson vetëm në njërën prej tyre, besimi i tij nuk konsiderohet si besim në kuptimin që Kurani përcakton.
Kur hedhim një vështrim në vargjet që përfshijnë dekretin “Nuk ka zot tjetër përveç Tij”, ne shohim se mesazhe të ndryshme jepen para ose pas kësaj porosie.
Le të citojmë disa prej tyre:
“Gjithashtu bënë kufër (mosbesim) ata që thanë: “All-llahu është i treti i treve”. S’ka në gjithësi tjetër pos një All-llahu…”. (Al-Maida, 5/73)
Kjo do të thotë, ata që besojnë në trinitet e mohojnë të vërtetën dhe largohen nga e vërteta.
“…All-llahut që vetëm i Tij është sundimi i qiejve e i tokës, s’ka të adhuruar tjetër pos Tij, Ai jep jetë dhe Ai jep vdekje,… ” (Al-A’raf, 7/158)
Pastaj, besimi i një personi që pranon një qenie që nuk është sovrani i qiejve dhe i tokës, që është i sigurt që do të vdesë dhe që ka nevojë për Allahun në ahiret në mënyrë që të ringjallet si një perëndi ose që e pranon këtë qenie si një hyjni së bashku me Allahun, nuk është besim i vërtetë në Allahun.
“Për All-llahun, që s’ka tjetër pos Tij, patjetër Ai do t’ju tubojë në ditën e gjykimit për të cilën gjë nuk ka dyshim. E kush mund të jetë më i vërtetë se All-llahu në thënie.”? (An-Nisa, 4/87)
Një qenie që nuk mund t’i mbledhë njerëzit së bashku në Ditën e Gjykimit nuk mund të jetë një perëndi.
“Ai është që ju krijon (formon) juve në mitra ashtu si të dojë. S’ka Zot pos Tij, e që është Fuqiplotë, i Urtë”. (Al-Imran, 3/6)
Një qenie që është formuar nga Allahu në bark siç dëshiron ai nuk mund të quhet hyjni.
“Veç All-llahut mos adhuro ndonjë Zot tjetër, s’ka të adhuruar tjetër veç Tij. Çdo send zhduket e Ai jo. Vetëm Atij i takon gjykimi dhe te Ai do të ktheheni!” (Al-Qasas, 28/88)
Asnjë qenie që është e detyruar të zhduket nuk mund të jetë një perëndi.
“O ju njerëz, ruani me mirënjohje të mirat që All-llahu u dhuroi! A ka ndonjë zot tjetër që ju furnizon juve nga qielli e toka? Nuk ka zot tjetër përveç Tij, e si pra, e ktheni shpinën?” (Fatir, 35/3)
Allahu, i cili operon tokën dhe qiellin rregullisht si një fabrikë dhe krijon furnizimin tonë është Një. Një qenie që nuk e ka këtë fuqi nuk mund të pranohet si hyjni.
“…Thuaj: “Ai (Rrahmani) është Zoti im, nuk ka zot tjetër pos Atij. Vetëm Atij i jam mbështetur dhe vetëm te Ai është e ardhmja ime”. (Ra’d, 13/30)
Besimi i atyre që mendojnë se robërit (qeniet njerëzore) mund të falin mëkatet dhe të pendohen para tyre nuk konsiderohet si besim në kuptimin që Kurani përcakton. Një varg tjetër rreth unitetit është si më poshtë:
“Ai është i pari që s’ka fillim dhe i fundit që s’ka mbarim, i dukshmi dhe i padukshmi, dhe Ai është më i dijshmi për çdo gjë.” (Al-Hadid, 57/3)
Një qenie që ka një fillim dhe një fund dhe që është nën kontrollin dhe menazhimin e Allahut me të brendshmen, të jashtmen dhe gjithçka të tijën, nuk mund të quhet hyjni.
Ka shumë mësime për ata që besojnë në trinitet të merren nga ato vargje. Para së gjithash, Hz. Isa (Jezusi) është një qenie njerëzore që iu dha nderimi i profetësisë. Nëna e tij ishte një grua e drejtë, të cilës iu dha hiri të ishte nënë e një profeti. Është e qartë se ata që shkojnë në ekstreme për t’i pranuar ato si hyjni nuk mund të kenë besim në kuptimin që Kurani përcakton.
1