Pse e meritojmë që Allahu të na shpërblejë me jetë të përjetshme?

Pyetje: Allahu na bën ne dhe shpirtrat tanë të përjetshëm duke na futur në Parajsë ose Ferr. Pse e meritojmë që Ai të na shpërblejë me jetë të përjetshme?

Përgjigje: I dashur vëlla/motër,

Ekziston një thënie e bukur: “Nëse Allahu nuk do të kishte dashur të na jepte, Ai nuk do të na jepte ndjenjën e kërkesës (dëshirës).” Për shembull, nëse Ai nuk do të kishte dashur të na jepte furnizim, nuk do të na jepte uri dhe etje. Ai nuk do të na kishte dhënë dëshirën për të ngrënë e për të pirë.

Meqenëse Allahu i dha çdo qenie njerëzore dëshirën për të jetuar përjetësisht dhe për të ekzistuar, Ai patjetër do t’i kthejë asaj dëshire të përjetshme një mbretëri të përjetshme.

Parajsa e Përjetshme është shenjë e dhembshurisë, mëshirës, mirësisë dhe dhurimit të pafund të Allahut. Ato atribute të pafundme patjetër do të shfaqen.

Ferri i përjetshëm është një shfaqje e drejtësisë së Tij; përveç kësaj, është gjithashtu një shenjë tjetër e dhembshurisë, mëshirës, hirit dhe dhurimit të pafund të Allahut që dënimi i atyre që meritojnë dënimin me vdekje për shkak të mohimit dhe rebelimit të tyre të shndërrohet në burgim të përjetshëm në Xhehennem në botën tjetër, ashtu si ata që meritojnë dënimin me vdekje në këtë botë shpërblehen me shndërrimin e dënimit të tyre në burgim të përjetshëm.

Mund të përmenden disa arsye pse Allahu do të na bëjë të jetojmë në Parajsë përgjithmonë në bekime:

1. Mëshira, mirësia dhe bujaria e pafundme e Allahut e bëjnë të nevojshme atë. A është fare e mundur që bujaria e pafundme, pasuritë e pashtershme, thesaret e pafundme, bukuria e pashoqe dhe e përjetshme, përsosmëria e patëmetë dhe e përjetshme, të mos kërkojnë ekzistencën e lutësve mirënjohës, spektatorëve të etur dhe shikuesve të mahnitur, të gjithë të destinuar të qëndrojnë në përjetësi në një vendbanim të lumturisë, një vend pushimi?” (Nursi, Sözler, 67)
2. Ai njeri, i cili u krijua si qenia më e respektuar, është bërë i përjetshëm nga përjetësia hyjnore, në mënyrë që të mos bjerë në mosekzistencë të tmerrshme është një shfaqje e emrave dhe atributeve të përsosura dhe të patëmetë të krijuesit. Po, “kjo bujari dhe pasuri e pafund kërkon një mbretëri të përjetshme festash dhe ekzistencë të përhershme të atyre që janë në nevojë. Një bujari e pafund kërkon një dhurim të pafund favori që, nga ana tjetër, kërkon ekzistencën e përhershme të atyre që do të favorizohen dhe ia kthejnë duke falënderuar.” (Mesnevi-i Nuriye, 41)
3. Është një domosdoshmëri e mëshirës, drejtësisë, urtësisë dhe dhembshurisë së pafund të Allahut që të mos ofendohen miqtë e tij të respektuar siç janë qeniet njerëzore. Gjithashtu, këto dhurata e begati të çmuara dhe ky shpenzim e dhurim i jashtëzakonshëm, në këtë bujtinë të përkohshme dhe bujtinë kalimtare, për këtë kohë të shkurtër dhe jetë kalimtare, tregojnë me të vërtetë përmes duarve të pemëve dhe bimëve, se për të mos i bërë të gjitha krijesat të thonë, në kundërshtim me rezultatin e domosdoshëm të të gjitha shpenzimeve dhe dhurimeve të Tij, që është ta bëjë veten të dashur dhe të njohur: “Na dhatë një shije, por më pas na ekzekutuat pa na lejuar të hamë;” dhe për të mos e anuluar sovranitetin e Hyjnisë së Tij, dhe për të mos mohuar mëshirën e Tij të pafundme dhe për ta mohuar atë, dhe për të mos i kthyer të gjithë miqtë e tij të etur në armiq duke i privuar kështu, i Gjithëmëshirshmi ka një siguri të përgatitur për Shërbëtorët e Tij, të cilët Ai do t’i dërgojë në një mbretëri të përjetshme, në një botë të përjetshme, pemë frutore dhe bimë të lulëzuara të përshtatshme për Parajsën nga thesaret e mëshirës së Tij, në Parajsat e Tij të përjetshme. Ato këtu janë thjesht mostra për t’u treguar klientëve.” (Asa-yı Musa, fq. 205)
4. Bukuria dhe përsosmëria e përhershme e Allahut dhe miqësia e Tij e përjetshme nuk do të tregojnë pëlqim për pasqyrat kalimtare. “Meqenëse bukuria, përsosmëria dhe mëshira janë të përjetshme, është sigurisht e nevojshme dhe e pashmangshme që njeriu, i cili është pasqyra dëshirore e bukurisë së qëndrueshme, lajmëtari i magjepsur i përsosmërisë së përjetshme dhe mirënjohës dhe nevojtar për mëshirën e përjetshme, të shkojë në një mbretëri të përjetshme për të qëndruar atje përgjithmonë, ai do të shkojë në përjetësi për të shoqëruar ato cilësi të përjetshme dhe do ta shoqërojë atë Bukuri të përjetshme, Përsosmëri të përjetshme dhe Mëshirë të përjetshme për gjithë përjetësinë. Sepse një bukuri e përjetshme nuk mund të kënaqet me një admirues të përhershëm, një dashnor të vdekshëm. Meqenëse bukuria e do veten, ajo dëshiron dashurinë në këmbim të dashurisë së saj. Kalueshmëria dhe përhershmëria e shndërrojnë një dashuri të tillë në armiqësi.” (Lem’alar, fq. 355)