Pse Allahu shton sëmundjet e munafikëve (hipokritëve)?

Në zemrat e tyre kanë sëmurje, e All-llahu u shton sëmundje edhe më shumë, e për shkak se ata përgënjeshtruan, pësojnë dënim të dhembshëm. (el-Bakare, 10)

Në ajetin e mësipërm thuhet se ekziston një sëmundje në zemrat e munafikëve.

Nëse një organ ka një sëmundje, kjo do të thotë se nuk mund të përmbushë detyrën e tij kryesore. Për shembull, nëse një sy ka një sëmundje, kjo do të thotë se ka një problem me shikimin; nëse një vesh ka një sëmundje, kjo do të thotë se ka një problem me dëgjimin. Ajo që parandalon ato organe të funksionojnë normalisht është sëmundja e tyre. Konceptet “dëgjim i dëmtuar dhe i dëmtuar nga shikimi” e tregojnë këtë.

Prandaj, nëse një zemër ka një sëmundje, kjo do të thotë se ka një problem me njohjen e Allahut, e cila është detyra e saj kryesore. Që një sy nuk mund të shohë gjërat dhe se një vesh nuk mund të dëgjojë tinguj tregon se ato organe janë të sëmura; në mënyrë të ngjashme, që një zemër nuk i përmbush detyrat e saj kryesore, të cilat janë njohja e Allahut, besimi në Të, bindja dhe adhurimi i Tij, është një tregues i sëmundjes së saj.

Fraza “në zemrat e tyre është një sëmundje” e përmendur në ajet synon të deklarojë se nuk ka vetëdije të besimit, bindjes dhe shkatërrimit në zemrat e munafikëve (hipokritëve).

“Allahu po shton sëmundjen e zemrave të munafikëve, të cilat tashmë janë të sëmura”, mund të shpjegohet si më poshtë:

1. Sëmundja e tyre do të thotë se ata vuajnë më shumë pikëllim dhe pikëllim. Prandaj, ndërsa Allahu forcoi fenë e Profetit (a.s), hidhërimi dhe pikëllimi i tyre u rrit. Ndërsa Allahu e rriti Islamin, Ai nuk synoi ta shtonte pikëllimin e tyre, por Islamin e Tij të ngritur dhe bërjen e të Dërguarit të Tij mbizotërues rriti pikëllimin dhe pikëllimin e munafikëve indirekt.
2. Shprehja e ajetit më sipër është e ngjashme me shprehjen e Hz. Nuh në ajetin vijues: Ai tha: “O Zoti im, unë e thirra popullin tim natën e ditën”. Por thirrja ime vetëm ua shtoi ikjen. (Nuh, 71 / 5-6). Në të vërtetë, thirrja e Hz. Nuh nuk e rriti ngritjen e tyre nga ajo që është e drejtë. Sidoqoftë, adresuesit e tij u larguan më shumë nga rruga e vërtetë kur u thirrën. Vargu vijues gjithashtu ka një stil të ngjashëm: Ata me betimin më të fortë të tyre janë betuar në All-llahun se, nëse u vjen atyre ndonjë pejgamber, do të jenë më të udhëzuarit (më besimtarët) nga njeri i atyre popujve (jahudi ose i krishterë), e kur u erdhi atyre pejgamberi, atyre nuk u shtoi tjetër vetëm se largim. (Fatir, 35/42)
3. Hipokritët fshehën mosbesimin e tyre në zemrat e tyre dhe u përpoqën të tregonin se ishin besimtarë. Prandaj, ata pretenduan t’i binden disa urdhrave dhe ndalimeve të Islamit. Ata u ndjenë shumë keq kur e bënë këtë. Ndërsa detyrimet hyjnore të paraqitura nga Kurani u rritën, hidhërimi, pikëllimi dhe sëmundjet e tyre u rritën gjithashtu.

Eshtë gjithashtu e mundur të përshkruhet si më poshtë:

Nëse një person ka një gurë të cmuar që nuk shihet nga të tjerët në trupin e tij dhe nëse një person prek atë vend nga jashtë, zbulohet ekzistenca e atij guri dhe dhimbja e tij rritet kur preket.

Burimi